Met een schoon en opgeruimd schip ten anker gekomen in Cawsand Bay, tegenover Plymouth. Rustige en mooie baai, maar wel diep en de deining deed ons flink heen- en weer rollen. Wachten op goede wind naar Noord-Spanje.

Aankomst in Noord-Spanje! Cedeira bij het eerste ochtendlicht aangelopen. De golf van Biskaje verliep vrijwel vlekkeloos. >1000 mijl op het log sinds vertrek. We roken land voordat we het konden zien en voelden de warme, broeierige lucht die van het land af kwam waaien.

Onze eerste Spaanse ervaring op deze reis. Mooi stadje waar je mooi kunt ankeren. Goede steiger voor de dinghy. Stukje lopen naar het stadje (10 min). Goede supermarkt en fijne terrasjes. We vallen bijna van onze stoel als we er achter komen hoe goedkoop alles wel niet is.

In aanloop naar a Coruña eerst nog even neergestreken in de tegenoverliggende baai Ensenada de Mera. Niet aan wal geweest. Ankeren dicht bij de rotsen door steil omhooglopende kustlijn. Het was rustig dus we hadden gelukkig wel de ruimte.

We liggen in de haven van de Real Club Nautico midden in de stad. Het stadse leven is voelbaar. Fijne haven in de luwte. Wel deining en zuiging. De elastische lijnen die we meehebben werken goed en schokken niet.
Wat betreft de nautische faciliteiten valt het tegen. De verwachtingen waren misschien ook wel een beetje te hoog.
Na vier dagen vertrokken en blij de stad weer uit te zijn, veel gedaan en gezien, maar we houden meer van rustige baaitjes.

Corme is een rustig baaitje. Er lagen continue maar één of twee andere jachten. Wij snappen niet dat iedereen dit oversloeg, want het was heerlijk en prachtig hier. Lekker genoten en tot rust gekomen. Goede bakker, geen goede supermarkt.

In de baai tegenover Corme vinden we Laxe. Niet zo beschut als Corme, maar prima te doen als je achter de pier kruipt. De tweede dag was het slecht weer. In de zoektocht naar een leuk café strandden we aan de haven in het café van de vissers. Heerlijke calemaris en genoeg om naar te kijken en te luisteren.

Mooi gelegen aan het strand van Fisterra. De ronding van de kaap was intens, met een klapgijp, moeilijk reefbare zeilen en veel wind. Zodra we de kaap voorbij waren werd het rustig en hadden we nog een prachtig stuk zeilen.
We lagen wat verder uit het stadje waar we wat meer op onszelf lagen. Met de dinghy heen en weer scheuren was geen straf natuurlijk.
Een stuk camino gelopen en vanaf de top van de kaap op het water neergekeken en ons verbaasd over hoe dicht we wel niet lang de kust hebben gevaren!
Goede ankergrond. Bij vertrek werden we opgehaald door een dolfijn die ons kwam helpen het anker te lichten en die er voor zorgde dat we wel de goede kant op voeren.

Kleppen gesteld van de Yanmar, nu een stuk minder rook bij het varen.

Een baaitje verder geland waar we aan het strand bij een heel klein dorpje waren. Ons eerste bezoek: Dorien met haar camper die bijna op het strand een plekje had. Twee heel gezellige avonden verder.
De dolfijn kwam ons wederom helpen het anker te lichten, daar we voor het lage water wat te dicht onder de wal waren gaan liggen.
Heerlijke bakker met empanadas. Bij vertrek beiden niet helemaal topfit. Jen een blaasontsteking en ik last van mijn buik.

Mooie baai met verschillende plekken om te ankeren. Wij zijn uiteindelijk aan de overkant gaan liggen. Groot verval (ook door spring) van bijna 4 meter. In de avond nog even gaan verliggen en daar zeer blij mee.
De dag erna in de marina gelegen. Zeer aardige havenmeester. Leuke stad waar we ook wel langer hadden kunnen blijven, maar na een nachtje in de marina krijgen we toch snel kriebels om door te gaan.

Diesel getankt (180L à €1,50). Kleine natuurramp hoe ze dat daar deden. In het spuitstuk zat nog diesel die bij het omlaag laten zaken van de slang over ons dek en in het water sproeide. De pompbediener leek het de normaalste zaak van de wereld te vinden.. Daarna dek schrobben.

Na dolend in de mist een uur lang uitzichtloos te hebben gedreven kon Jen eindelijk beslissen welk strand ze naartoe wilde: Aguieira.
Prachtig lang strand, mooi ankeren. De Jonathan lag naast ons, maar die waren vanochtend alweer weg voordat we kans hadden gehad om even een kletsje te maken. Komen we vast nog wel ergens tegen.

Een groots mooi strand met roggen die onder de boot door zwemmen. We komen zeilend binnen en halen zeilend ook weer het anker op. De wandelingen hier zijn prachtig, voorzieningen goed en we borrelen met andere Nederlandse boten (Eva Kristina & Drifter)

Onder de rook van Villagarcia ligt een prachtig eiland met het grootste laurierbos van Europa. Het is een tijdje een jachtgrond van de koning geweest en we lopen dan ook midden op het eiland een wild zwijn tegen het lijf.

Heerlijk baaitje tussen de rotsen en stranden. We voelen ons helemaal op ons plek hier. Het is pitoresk, maar niet toeristisch en we worden mee uit eten genomen door de Drifter.

Natuurgeweld door hoe prachtig het hier is. We liggen totaal sereen met prachtige zonsondergangen, yogasessies en alle rust en ruimte die we nodig hebben.
Op weg naar de vuurtoren fantaseren we over wat we later willen worden en of de mensheid nou nog een toekomst in het verschiet heeft.

Borrels en feest, dat is hoe we Moaña zullen herinneren. Water in de marina tanken was gratis. Naast de vele andere Nederlanders, raken we verknocht aan de Chillalot, waar we nog veel mee zullen chillen hopelijk.

Porto laat een dubbele nasmaak achter. Letterlijk. We Chillen met de Chillalot, raken op drift in onze bijboot in sterke stroming en genieten van de stad en de Port. We sluiten alleen bitter af. Met windkracht 8 hangen we achter ons anker en zien we de Chillalot losslaan. Zij besluiten te vertrekken en wij duiken de haven in. Een paar uur laten worden we opgeslokt door de as en rook van de bosbranden om ons heen..

Het surfersmekka dat vooral heel toeristisch blijkt te zijn. Wel het allervriendelijkste havenpersoneel dat we ooit zijn tegengekomen. Oprecht vriendelijk en behulpzaam. De wandeling naar de vuurtoren is het wel waard, ik hoop nog eens terug te komen met grotere zee, want nu was het (gelukkig voor ons) helemaal vlak.

Een parel langs de Portugese kust. Vrij ondiep, maar eentje om niet te vergeten. Hier ontspannen we even achter ons anker.

Verregend liggen we aan een moorring te wachten op beter weer richtin Cascais en Lissabon. We bezoeken het museum van het Portugese fascistische regime en verbazen ons over het gebrek aan kennis dat we hier over hebben. Verder doen we onszelf heel wat pastel de nata's en een nieuwe stofzuiger cadeau!

Portugal weer zoals we het in ons hoofd hadden. Zon, zwemmen en gezelligheid. We ontmoeten de Zweedse jongens van de Lucky Winny, de Simon Hendrik en Robin & Kayleigh van Sya. Cascais zelf is erg toeristisch, maar niet lelijk. We drentelen wat rond en Jen haalt haar hart op op de lokale markt

Op Jen's verjaardag varen we naar de hoofdstad van Portugal. Een heuse citytrip dus! We gaan heerlijk uit eten en ontvangen de dag erna de vader van Jen en Map, die op flitsbezoek een lang weekend met ons meereizen.

Een dorpje dieper de Taag op waar we in een smal geultje aan de mooring liggen. Piet en Map logeren bij ons aan boort en we zetten de bloemetjes flink buiten. De volgende ochtend staan we katerig op en lunchen we op een terrasje tot de taxi ze weer naar het vliegveld brengt. Jen moet er een beetje van bijkomen dat ze opeens weer weg zijn...

In een grote ruk vliegen we langs de orka's en de Portugese kustnaar beneden. In Sagres schuilen we ten zuiden van de storm voor Kirk, die in Seixal en noordelijker zijn sporen nalaat. Als de volgende ochtend de swell bij Sagres aankomt staan de surfers klaar, maar moeten wij snel vluchten!

Een flitsbezoek waarbij we schuilen voor de swell van Kirk. We komen aan de wachtsteige te liggen omdat de Marina al dicht is en besluiten de volgende ochtend extra vroeg op te staan om de marina voor te zijn en geen havengeld te betalen... Terwijl ze het kantoor openen gooien wij de lijntjes los.

Zo mooi en schitterend als we hoopten. De havenmond is rustig, maar smal. Daarna komen we in een gebied met zandplaten waar we droogvallen, wandelen en genieten van de rust en de ruimte.

Door de regen en ons aanhoudende gewerk is onze accu leeg en we besluiten een nachtje of twee de haven in te duiken om op te laden en wat te werken. De haven en de stad vinden we vrij weinig aan, maar we maken er wel een paar hele mooie streetart beelden die we voor onze opdracht direct kunnen inzetten!

Hoewel we weggingen op bestemming Faro, eindigen we op onze echte plaats van bestemming: de Rio Guadiana! Midden in de nacht trotsteren we de riviermonding en stranden we in Ayamonte, waar we een paar dagen in de haven liggen, een auto huren en genieten van het goede van Spanje én het goede van Portugal

We cruisen met de stroom mee 30 mijl de rivier op naar het kleine dorpje Alcoutim. Hier is het bier in de kroeg nog €1,10 en de wijn slechts €1,00. We liggen tussen de zeilnomaden die hier overwinteren en genieten van het gebrek aan swell, de rust en de tjirpende vogels. Jen ziet elke zonsondergang een schilderijtje.

We varen nog verder de rivier op tot Pomarao, waar we het enige schip aan de steiger zijn en de enige gasten in het zeer verwelkomende restaurant dat alleen kipschnitzel en tomatenrisotto serveert. Snachts geven de lampjes op de boeien een knipperspectakel waar, waarvan ik concludeer dat het onmogelijk is om er visueel op af te varen

Onder de aanvliegroute van Faro liggen we naast het rustieke en prachtige Isla Culatra, waar de vissermannen met eb op de zandplaat werken, en met vloed op een stoeltje op de kade zitten. Vanuit hier ontvangen we Pat en Doek die een appartementje huisvesten in het tegenoverliggende Olhao.

We beleven hier een dikke twee weken een heerlijke tijd, bereiden de boot voor op grote oversteken en kennen bij vertrek het dorp op onze broekzak.

Zes etmalen en zes uren verder landen we bij Las Palmas, Gran Canaria. Hier zindert het van de vertrekkers en beleven we stranborrels, bootborrels en avondjes uit. Bij de bootwinkels gaat de creditcard op tafel en doen we onszelf onder andere echte comfort-seats cadeau. Het opklaptafeltje van de Chinees is een hit op de strandborrel en we leren heel veel nieuwe mensen kennnen.

Dit pitoreske eiland verkennen we per bus. De haven is klein, maar fijn. De roeiers maken zich hier op voor de Atlantische oversteek, terwijl wij wandelingen maken door de natuur en hippiedorp Playa del Rey bezoeken.. We nemen afscheid van Sya, die vanaf hier doorvaren naar de Kaap Verdische eilanden. Waarschijnlijk komen we ze hierna niet meer tegen...

De meest epische ankerplek waar we ooit geankerd hebben. Op 15 meter diepte zien we het anker kraakhelder liggen, blauw-gevlekte vissen zwemmen om de boot en vanaf het strand rijst een 300 meter hoge steile klif uit de zee. We voelen ons klein naast deze muur van steen, maar genieten volop van deze heerlijke ankerplek.