Nog geen half uur later pikt de wind op. We hijsen het grootzeil en rollen de fok uit. Tegen de tijd dat ik weer terug in de kuip sta kan ik me meteen weer vastklikken aan de lifelines die van het achterdek naar voren lopen om ons te zekeren, het eerste rif mag er in. Bij de mast aangekomen gaat direct het tweede rif er in. We rollen de fok grotendeels weg. Inmiddels zijn we allebei doorweekt met zout water en staan er schuimkoppen op de golven. De wind lijkt nog altijd verder aan te trekken, dus ik ga nogmaals naar voren om het grootzeil maar helemaal weg te binden. Daarna duiken we samen naar binnen en zoeken we droge kleding.

De autopilot ratelt heen en weer en probeert ons over de golven te sturen. Eigenlijk moet de windvaan er op, maar we moeten eerst heel even orde op zaken stellen. Net als de boel een beetje gesettled is begint de stuurautomaat sterk naar stuurboord te sturen, zonder te stoppen. Ik ontkoppel snel de automaat en neem het met de hand over. Dat gaat gepaard met veel gevloek en getier, de afgelopen dagen aan stress komen in decibels naar buiten. We varen in principe alles op de windvaan, maar met meer dan een week op open water voor de boeg is het uitvallen van onze elektrische backup een slechte start. Tien minuten pielen later blijkt een loszittend contactje het euvel en houdt de Autohelm ons weer op koers.

Jen is door deze opeenvolgende missies stiller en stiller geworden en houdt zich vast aan twee handvatten. We liggen strak op een oor en voelen af en toe hoe we opgepakt worden door een steile golf. Als alles onder controle is en we even tijd voor elkaar hebben wordt het iets teveel en komen de laatste 48 uur van stress, weinig slaap en een onstuimig vertrek bij haar samen.

Ondanks het bonken op de golven slapen we allebei in en maken omstebeurt onze uurtjes terwijl de ander wachtloopt. Windvaan Doris heeft het inmiddels overgenomen van de stuurautomaat en draait behendig mee over de schuimkoppen. Er is geen andere scheepvaart om ons heen, dus ondanks het discomfort is het een kwestie van zitten en wachten tot we achter El Hierro komen en we even in de windstilte komen om de boel een beetje op te ruimen.

De dagen die volgen geven hardere wind, maar minder vlagerig en worden de golven hoger, maar langer. Dat betekent in de praktijk dat het sportief blijft varen, maar dat alles wel een stuk gecontroleerder wordt en wij langzaam ons ritme kunnen gaan zoeken. ‘s Nachts lig ik tegen de muur aan en smelt ik samen met Luwte zodat ik zelfs in mijn slaap nog meekrijg of we het puntje fok dat we nog voeren verder kunnen uitrollen, of juist nog kleiner moeten maken. Een steeds meer sporadische breker schudt ons af en toe wakker. Anders dan normaal lijkt de zee vanuit onze hut achterin wel wilder te zijn dan in ons stuurhuis. We worden allebei regelmatig wakker met het idee dat er van alles aan de hand is, terwijl we de ander dan rustig lezend of een serie kijkend op de bank aantreffen.

In een moment van rustig weer tussen de vlagen door besluiten we dat het tijd is om een vis te vangen en die halen we ook daadwerkelijk binnen. Het vangen is altijd leuk en spannend, maar een vis fileren op een schip dat alle kanten op gaat is een hele missie. Daarna de kuipbanken schoonschrobben om geen visafslag van Luwte te maken is voor ons allebei de minst favoriete klus aan boord… Maar de Mahi Mahi smaakt ons weer heerlijk.

In het vierde etmaal piekt de wind tot zo’n 26 knopen constant, maar de golven gaan inmiddels allemaal dezelfde kant op (golven die tegen elkaar in bewegen versterken elkaar) en we hebben de wind wat ruimer op de kont. In plaats van 24/7 doorwisselen tussen slaap en wacht, zijn we wat langer samen wakker en besluiten we dat het tijd is om van de tocht te gaan genieten. Zo simpel kan het soms zijn om een gevoel weer helemaal de andere kant op te laten draaien. Die avond begint de wind al af te nemen en verdwijnen de brekers en schuimkoppen. Wat rest is een hoge, lange deining waar we zo nu en dan als een surfplank met 8 tot 10 knopen van af roetsjen. Tussen de golven door houden we, naar de overtuiging van Bernard Moitessier, de snelheid een stukje onder de rompsnelheid: Snel genoeg om goed te blijven sturen naar het dal toe, maar rustig genoeg om niet ongecontroleerd te gaan planeren. Het gemiddelde komt daarmee op een keurige 5.1 knoop over een etmaal en dat is wat ons betreft ruim voldoende.

De tweede helft van de tocht komt onze positieve ambitie uit. De condities verbeteren snel, we slapen goed en hebben af en toe de puf om nog een beetje schoon te maken, op te ruimen en een afwasje te doen. Binnen is inmiddels alles zout en een beetje plakkerig. Een paar lekkende raamrubbers en een luchthapper hebben door de dagen heen water naar binnen gebracht en dat voelde een beetje als dweilen met de kraan open. Nu het rustiger is en er geen golven meer aan dek komen kunnen we het daadwerkelijk weer “zoet” krijgen binnen.

Door de uren heen gaat de fok steeds een beetje verder naar buiten, totdat we hem bijna volledig hebben uitgerold en met 6 à 7 knopen basissnelheid scheren we over de deining. ‘s Nachts rollen we de fok weer een stukje in om er geen omkijken naar te hebben. De nachten zijn inmiddels weer mooi en de sterrenhemels eindeloos. Met de Stellarium app als hulpmiddel scan ik hemellichamen en ontdek dat de meeste felle “sterren” in werkelijkheid planeten zijn. Venus, Mars, Jupiter en Saturnus weet ik allemaal tegelijk te spotten.

Zo’n 90 mijl voor onze landing in Mindelo valt de wind volledig weg. We varen nog een paar mijl op alleen de gennaker, maar ook die komt op een gegeven moment weer naar beneden. In plaats van de motor bijzetten dobberen we een paar uur met twee knopen de goede kant uit. We slapen allebei als roosjes, Jen leest een boek uit in de kuip en ik probeer de nieuwe handlenspomp zonder succes aan de praat te krijgen. Het is zelfs zo rustig dat ik voor onze kerstkaart de drone lanceer en we maken een iconische kerstfoto midden op de oceaan. De landing is minder iconisch. De drone hangt namelijk stationair op dezelfde hoogte en de swell waarvan we dachten dat hij bijna weg was blijkt toch nog zeker anderhalve meter hoog te zijn. Met een heldhaftige graai pakt Jen de drone uit de lucht maar laat hem ook meteen weer los. Het gangboord is net aan breed genoeg om zijn route naar zee te versperren…

Aan het eind van de middag halen we de ruimen overhoop op zoek naar onze ingeblikte kippetjes. Samen met een pompoenpurree en zuurkool opgedekt hebben we een echt kerstmaal, midden op zee dobberend zonder wind en in 27 graden zon. Ondanks de kerstmuziek de datum en ons kerstmaal voelen we ons niet heel erg “kerstig”. Wel bellen we met behulp van Starlink alle familie in en zitten we eventjes aan tafel in de Nederlandse kerstsfeer. Daarna ruimen we op, starten de motor en pruttelen we de nacht in voor het laatste stukje richting Mindelo.

Verfilming op YouTube

Jen maakte van onze tocht naar de Canarische Eilanden een video om onze ervaringen door onze ogen vast te leggen. Het enthousiasme waarmee die is ontvangen door iedereen (inclusief YouTube zelf waar we plotseling 10.000 kijkers blijken te hebben) heeft Jen’s creatieve brein geprikkeld. Vandaar een iets korter en minder technisch blog, met een iets langere en inhoudelijker film over deze tocht: