08º25.080N, 51º08.410W

Niet lang na het bezoek van Neptunus begint het aftellen al. We moeten nog minder dan 1.000 mijl, zijn over de helft en hebben inmiddels wel zin in roti. Inmiddels heb ik alle downloads van Netflix, HBO, Disney en Videoland uitgekeken en ben ik overgestapt op jawel, non-functionele fictie. Een bloedstollende thrillerserie over zweedse moordzaken laat zelfs mij pageturnen.

Het vissen zet nog altijd geen zoden aan de dijk, wel zeewier. Het lijkt alleen maar meer te worden met dat zeewier. Inmiddels hebben we wel een koers gevonden waarop Doris er iets beter mee om kan gaan. Door iets ruimer te varen maken we iets vaker rare schuivers, maar die gebruikt ze om het wier van het roer af te laten glijden. De zon schijnt nog altijd en we keuvelen met een blikje cola in de kuip over de toekomst en onze terugreis, want in feite is het nog maar een klein stukje en dan gaan we, weliswaar met een boogje, weer richting Nederland.

De dagen die volgen tekenen zich met iets onstuimiger weer. We hebben in vlagen zo’n dertig knopen wind om onze oren en de zee bouwt snel op van de lome, langerekte 2.5 meter waar we tot nu toe rond schommelden, naar een wat puntigere 3.8 meter die ons golf voor golf oppakt en een kant op slingert. De golven van achteren zijn een spektakel en regelmatig ligt Luwtes kont in een schuimkraag, terwijl we een stukje met 11 knopen op de top van de golf blijven surfen. De meeste golven komen niet zo keurig van achter en slingeren ons naar bak- of stuurboord. We worden er niet zeeziek van, maar het luizenlevendje waar we net zo comfortabel in zaten wordt net iets uitdagender. Met name proberen iets snel te doen kost je altijd de kop. We stemmen onze handelingen op de golven af, of alles gaat in het rond vliegen.

Inmiddels is de bodem van onze versafdeling bereikt. Een laatste restje spitskool en een stukje pompoen hangen nog eenzaam in de netten. Twee donkere bananen gebruiken we om ’s ochtends pannekoekjes mee te maken. We hebben meer dan genoeg blikvoer om vanaf hier non-stop naar Amsterdam te varen, maar merken sinds een paar dagen dat we het met name overdag wat inspiratieloos vinden om eten te maken. Jen is een tovenares in de keuken, zelfs met beperkte ingrediënten, maar voor mij wordt het al snel een dieet van dubbelgevouwen wraps met kaas er tussen.

De vaste wal voelt dichtbij, maar is nog een stukje varen. Nog 280 mijl te gaan. We hebben de eerste vissersboot zonder AIS en marifoon al vlak langs ons gehad en zien sporadisch een nieuwe soort vogel langsscheren over het water. De squalls – heel plaatselijke, intense regenbuien met veel wind –  komen zich zo nu en dan melden. Vanochtend heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om buiten in de kuip het zout van mijn lichaam te spoelen, heerlijk weer fris!

Nog een nachtje of twee zo omhangen, onze boeken uitlezen, aftellen en dan is dit stuk alweer voorbij. De tijd is gevlogen en zo nu en dan hebben we het gevoel dat we pas net vertrokken zijn van Mindelo, maar weer even stil liggen achter ons anker en een koud biertje opentrekken lonkt..

Over & stand-by!